Hakhoff

Dit verhaal heb ik 10 jaar geleden geschreven en omdat het morgen de 10e is heb ik besloten het nog eens online te zetten, dit is het verhaal van hoe wij het sterven van Thijs hebben meegemaakt.


Thijs David Verhorevoort * 17-02-1992 † 10-12-2002

Mijn verhaal als vader van Thijs en hoe ik zijn sterven heb meegemaakt.
Thijs is op 10-12-2002 om 14:05 uur overleden aan de gevolgen van een hersenvliesontsteking.
Zondag 8 december gaat om 07:30 uur de wekker en Miranda en ik staan op , Miranda om te gaan werken en ik ga op deze dag de internet aansluiting bij mijn schoonvader in orde maken. Rond 17:15 uur ben ik thuis en om 17:30 uur gaat de telefoon en ik krijg Bob aan de telefoon Bob is Thijs zijn half broer die net als Thijs bij zijn moeder in Mierlo ( Brabant ) woont.
Bob vertelt mij dat hij van zijn moeder ( Monique ) moest bellen en vertellen dat Thijs ziek in het ziekenhuis in Helmond ligt, ik krijg te horen dat Thijs een hersenvlies ontsteking zou hebben.

Dat was wel even schrikken op dat moment, Bob wist eigenlijk niet veel meer te vertellen.
Miranda komt 5 minuten later thuis van haar werk en ik vertel haar wat ik van Bob hoorde, we konden er eigenlijk niet veel mee en hadden geen idee of het wel of niet ernstig was.
We zijn gaan eten en zo rond 20:30 uur ging weer de telefoon en wederom Bob en hij vertelde dat hij zijn moeder weer had gesproken en dat de situatie vrij ernstig was, maar meer wist hij ook niet.
Ik ben toen gaan bellen naar het mobile nummer van Monique maar kreeg geen gehoor het was eigenlijk wel flink schrikken en het feit dat je niet meer informatie had en kon krijgen was erg vervelend. Zo rond 21:00 uur ben ik gaan bellen naar de Oma van Thijs of die misschien wat meer had gehoord van Monique
Nou die wist net zo veel als ik.

Eindelijk zo rond 21:45 uur belde Monique naar mij en ik kreeg van haar te horen dat het erg slecht was met Thijs en dat hij overgebracht zou worden van Helmond naar het AZM in Maastricht http://www.azm.nl de dokter had verteld aan haar dat het wel verstandig zou zijn als Thijs zijn vader zou komen……. Pfffff de schrik sloeg me om het hart. Kort overleg met Miranda een tas met wat spullen gepakt, de oma van Thijs weer even snel gebeld om te vertellen dat ik met Miranda naar Maastricht zou gaan, nou woon ik in Delft dus dat is nog wel een stevige rit.

Toen ik bij de van brienenoord brug ( Rotterdam ) reed ging mijn mobile telefoon en ik kreeg Anita de zuster van Monique aan de telefoon en na wat overleg besloten we dat Anita mee zou gaan en ergens in de buurt van Ridderkerk hebben wij haar opgepikt. Stevig op het gaspedaal richting Maastricht waar we ongeveer 00:30 op 9 december aankwamen in het http://www.azm.nl

Ik was daar nog nooit geweest en het leek wel of we in een klein dorp aankwamen het is daar erg groot na wat zoeken vonden we de bewaking en vertelden waar we voor kwamen en keurig netjes werd ons verteld waar we moesten wezen en na wat gezoek vonden we de Pediatrische Intensive care (PICU).We melden ons bij de balie aldaar en we werden gebracht naar de zogenaamde familie kamer waar Monique zat met haar vriend Bob en Bob haar zoon met zijn vriendin Stefanie.
Het was op dat moment al een zeer emotieel moment, Monique en ik zijn 5 jaar uit elkaar en gaan goed met elkaar om, Monique was ook heel blij dat Anita ook mee was gekomen. Al snel mochten we naar de kamer waar Thijs werd behandeld en toen ik die kamer binnen kwam en mijn zoon zo lag liggen aan allerlei bewaking apparatuur en 7 infuuspompen sloeg mij de schrik om het hart en stond ik vastgenageld aan de grond, de dienstdoende verpleegster zag dit en ving mij erg goed op tjonge dit was wel erg schrikken voor mij.

Thijs lag er doodstil bij en gaf geen krimp, na ongeveer 1 uur kwam de behandelende kinderarts op de zaal en werden wij meegenomen naar de familie kamer en hadden we ons eerste gesprek met de kinderarts. Deze zeer hartelijk en serieuze man vertelde ons dat het er erg slecht uitzag met Thijs het volgende was er namelijk aan de hand.

Hij was geïnfecteerd met de Meningokokken bacterie type B en had daardoor de een hersenvlies ontsteking inclusief bloedvergiftiging. Deze bacterie wordt overigens meegedragen door bijna 4 miljoen Nederlanders. Als deze bacterie in je bloed komt dan uit zich dat in een vroeg stadium in ernstig braken wat bij Thijs Zaterdag 7 december had plaatsgevonden, in een later stadium komen er zeer kleine bloeduitstortingen op diverse plaatsen ( het lijken hele kleine speldenprikjes )

Dit vond bij Thijs plaats in de loop van Zondag ochtend de 8e december.

Wat ons verder werd verteld is het volgende, doordat het afweersysteem in je lichaam gaat strijden tegen de infectie van de bacterie vind er ook een ongewild neveneffect plaats in het lichaam.
En enorme vocht opeenhoping ontstaat in je hersenen dit zorgt er voor dat er een zwelling ontstaat in de hersenen zodat deze geen bloed ( zuurstof ) meer krijgen of te weinig vooral in de hersenstam vind dit plaats alles word zeg maar afgeknepen. Na korte tijd is Thijs dan ook hersendood geraakt , dit proces heeft in 24 uur plaatsgevonden. Men had dus nog maar weinig hoop werd ons verteld en met bloeddruk verhogende middelen probeerde de doktoren het effect van de zwelling te verminderen werd ons verteld. Na deze zeer verontrustende mededelingen konden we weer terug naar Thijs waar we met ze’n vieren en de persoonlijke verpleegster van Thijs de nacht verder hebben doorgebracht.

Het gekke was dat wij rond 06:00 uur op maandag 9 december toch allemaal een zeer positief gevoel hadden gekregen over de toestand waar Thijs in verkeerde dit omdat de bewaking apparatuur hele stabiele waarden liet zien, de hartslag was zeer regelmatig en zijn temperatuur constant zo rond de 37,4 graden, omdat de arts ook had verteld dat we eerst maar eens moesten zien dat Thijs de nacht door zou komen kregen we toen dat zo gebeurde nogmaals een positief gevoel.

Om 07:00 uur kwam de neuroloog binnen en ik moest toen erg nodig naar het toilet, en ik dacht nog die man zal er zo nog wel zijn maar hij was al weg toen ik 5 minuten later terug kwam. Miranda riep me een beetje apart en vertelde dat de neuroloog even met een lampje in Thijs zijn ogen had geschenen en wat met zijn hoofd had gedraaid en dat hij toen snel wegliep en op dat moment keek Miranda hem in de ogen en zag een blik van wanhoop waardoor Miranda heel goed doorhad dat het echt nog heel erg slecht ging met Thijs en ons goede gevoel ging in rook op en de wanhoop sloeg nog harder toe.

Rond 08:00 uur kwam de kinderarts weer binnen en hij vertelde dat Thijs zijn toestand zeer verslechterd was en dat hij niet meer op neurologe prikkelingen reageerde zoals dat zijn pupillen ook helemaal niet meer op het licht wat men met een zaklampje in zijn ogen scheen reageerde en dit was een zeer slecht teken, hersendood noemde de arts het……..ondanks alles hadden we nog hoop en deze hoop werd wederom een stuk minder.
In de loop van maandag ochtend / middag werd er nog een CAT en een CT scan gemaakt en een EEG scan waar we allemaal bij mochten zijn en in de tussentijd wij wachten en wachten en praten over het ergste en toch waren er woorden van hoop in ons op dat moment heel hechte groepje van 6 man. ( Monique , haar vriend Bob, haar zus Anita en zoon Bob met zijn vriendin Stefanie, Miranda mijn vrouw en ik ) vooral het wachten op de dingen die gaan komen is ronduit verschrikkelijk omdat je verstand weet wat er gaat gebeuren door de zeer goede uitleg die we van het personeel constant kregen , maar je gevoel en emoties willen er natuurlijk niet aan er zijn momenten geweest gedurende deze maandag dat ik erg kwaad was en me ook volledig machteloos voelde en natuurlijk heel erg verdrietig voelde omdat je weet dat je zoon van nog geen 10 jaar oud gaat sterven !!

Zo rond 17:00 uur op de maandag kregen we weer een zeer uitgebreid gesprek met de kinderarts waarin werd verteld dat Thijs hersendood was en dat hij nooit meer zou kunnen praten of op een andere manier zou kunnen leven en men vroeg aan de moeder en de vader of wij er akkoord mee gingen dat de behandeling zou worden gestopt, Thijs werd ook al kunstmatig beademd sinds zondagmiddag en men zag er kortweg gezegd geen heil meer in en had alles gedaan wat er mogelijk was ik kon heel goed merken dat de arts er erg veel moeite mee had om dit te moeten zeggen en ook voorzicht zelf te moeten toegeven dat hij Thijs niet meer kon redden.

Door de zeer heldere en openhartige uitleg die we hadden gehad in de diverse gesprekken die we hadden gevoerd met de artsen wist ik en ook Monique dat verder behandelen geen zin meer had en dat deze mensen zeer professioneel hun werk deden zonder fouten te hebben gemaakt en we wisten dan ook dat verder behandelen zinloos was. Het was een van de ergste momenten in mijn leven om de toestemming te verlenen en hoe zwaar ook we gingen akkoord.

De arst waar we mee hadden te maken werd afgelost omdat hij ook al erg veel uren had gemaakt en we kregen te maken met een andere arts die net zo vriendelijk was. We gingen wat dingen regelen en het zou rond een uur of 19:00 maandag plaats gaan vinden , een halfuurtje voor die tijd werden we weer geroepen voor een gesprek en kregen toen te horen dat het niet door kon gaan deze avond omdat Thijs te zwaar was gedrogeerd en te veel slaapmiddelen in zijn bloed had waardoor het zou kunnen dat Thijs niet op bepaalde onderzoeken ( prikkelingen ) kon reageren dus het ging NIET door op maandagavond…….. maar we moesten geen hoop krijgen vertelde men omdat ze zeker wisten dat Thijs hersendood was. Maar volgens de wet mocht de behandeling in deze fase niet worden gestopt dus door naar de dinsdag zou het worden.

Pffff dingen regelen dus , waar moesten we slapen ??? , voor Monique en Anita en BoB ( broer Thijs ) en vriendin konden we 2 kamers regelen in het Ronald Macdonald huis wat naast het ziekenhuis staat. http://www.kinderfonds.nl  Miranda en ik konden gelukkig een kamer boeken in een hotel wat 300 meter bij het ziekenhuis vandaan was.

Zo rond 22:00 uur op maandagavond stapten Miranda en ik de kamer binnen en na wat gebeld te hebben met mijn broer en ouders konden we na ruim 38 uur op te zijn geweest een heerlijke hete douche nemen

Mijn broer Ruud had ik in de loop van de dag diverse keren gebeld om hem op de hoogte te houden, mijn familie woont voornamelijk in Zandvoort en mijn broer Ruud heeft de zeer ondankbare taak op zich genomen om mijn ouders in te lichten waar ik hem erg dankbaar voor ben ik had het zelf niet gekund. Ik zelf heb een paar uur kunnen slapen ondanks alles dit kwam doordat ik echt helemaal out was na 38 uur op geweest te zijn en vergeet vooral niet de emotionele vermoeidheid , Miranda echter was er slechter aan toe als ik want die was eigenlijk ook nog eens gewoon ziek en heeft flink staan overgeven en maar een enkel uurtje geslapen.
Rond 09:30 uur op dinsdag waren we weer bij Thijs en ik was net 5 minuten binnen toen er weer een neurologisch onderzoek werd gedaan bij Thijs en wederom een EEG onderzoek.
De ochtend ging heel snel voorbij en de voorbereidingen van Thijs zijn sterven gingen heel snel , er werd onder andere aan Monique gevraagd of ze Thijs op schoot wilde en er werd al snel besloten om dit te doen. Het was een rare gewaarwording dat we er allemaal zo mee omgingen en de onderlinge verstandhouding was uitstekend en we kregen zeer veel steun van het medelevende personeel van de Pediatrische Intensive care (PICU) deze mensen hebben vind ik een klote baan ! om dit soort dingen te moeten meemaken , het ging hun ook niet in de koude kleren zitten dat kon je erg goed merken en de verpleger die wederom Thijs zijn persoonlijke verpleger was ( Ronald ) vertelde dat als hij later zou zijn overleden en er zou zo iets zijn als het hiernamaals ze hem wel wat hadden uit te leggen !!

13:40 uur , het bed waarop Thijs lag werd weggereden en een comfortabele soort van grote tuinstoel werd neergezet waar Monique op ging zitten met Thijs op schoot.

13:50 uur de apparatuur waarop Thijs was aangesloten was verwijderd en als laatste werd de beademing verwijderd en moest Thijs het alleen doen , 15 minuten lang hield zijn hart het nog vol en dit waren de langste en ergste 15 minuten van mijn leven. Monique , Anita , Miranda en ik, Bob de broer van Thijs met Stefanie hielden allemaal elkaar en Thijs vast en zeer emotioneel maakten we deze 15 minuten mee…….om 14:05 uur zag ik dat Thijs vanonder zijn haargrens naar beneden een witte huidskleur kreeg en toen wist ik dat mijn zoontje van ruim 9 jaar overleden was...................................................

De arts kwam aangelopen ( ze waren deze hele tijd bij ons op de achtergrond ) en hij ging luisteren met een stethoscoop of hij Thijs zijn hart nog hoorde en verklaarde nadat hij vertelde dat hij niks meer hoorde dat Thijs om 14:05 uur overleden was.

Na een paar minuten hield ik het niet meer vol en ging samen met Miranda waar ik zeer veel steun aan heb gehad ( en nog ) een sigaret roken.

Toen we na ongeveer een half uur terug kwamen lag Thijs weer op bed en Monique en Anita en ook Stefanie ( 16 jaar ) waren Thijs aan het wassen en aan het insmeren met zwitsal lotion waardoor hij lekker rook , ik had daar zeer veel bewondering voor.
Je kon heel goed aan Thijs zijn kleur zien dat hij overleden was en de benaming lijkwit is dan ook een goede benaming voor mensen die net overleden zijn.

Na ongeveer 1 uur werden we weer samengeroepen door de arts en kregen we een na bespreking waar we ondermeer te horen kregen dat de diagnose de Meningokokken bacterie type B de juiste was geweest. Nadat we deze bespreking heden gehad werd Thijs van de afdeling weggehaald en naar het mortuarium in het ziekenhuis gebracht nadat we afscheid van elkaar genomen hadden en hoe gek het ook klinkt nog wat hebben gegeten zijn Miranda en ik zo rond 17:30 uur naar huis gereden waar we rond 20:00 uur aankwamen in Delft.

Zaterdag 14 december is Thijs begraven op het kerkhof in Mierlo vlak bij waar zijn moeder woont, dit was ook een zeer emotioneel gebeuren waar je echt helemaal kapot gaat als vader.

Dit was mijn verhaal over het sterven van mijn zoon Thijs en ik heb dit opgeschreven zodat ik het nooit zal vergeten en omdat ik me dit over 20 jaar nog net zo wil herinneren als dat ik met het nu op 5 januari 2003 me weet te herinneren , Thijs is pas echt helemaal dood als hij niet meer herinnert word, hij rust zacht op een mooi plekje in Mierlo.

http://www.meningitis-stichting.nl

Ron.